De tijd gaat mij te hard, het nieuws te vlug.
Soms lijk ik in mijn tranen te verdrinken,
maar als ik dreig in droefheid weg te zinken,
zie ik ze weer: de zwaluwen zijn terug.
Alsof ze mij vertroosten. Kijk, daar zijn ze
met modder, mos en strootjes in de weer,
zij scheren af en aan. En elke keer
mag ik mijn eigen heimwee overpeinzen.
Zij gaan hun gang, aandachtig, ongedwongen
in vrije vlucht, zoals het altijd ging.
Kom, zwaluw, kom, doe je vertrouwde ding,
bewaak je nest, haal voedsel voor je jongen,
maak dat ik weer een breekbaar liedje zing.
Misschien had ik het anders nooit gezongen.