Je weet niet van tevoren hoe iets breekt,
waardoor de dunne lijn wordt doorgesneden,
het zijden draadje knapt. Toevalligheden?
Of kun je weten wat erachter steekt?
De scheidslijn is maar dun: het scheelt een haar,
een ademtocht, een hartinfarct, seconden
waarin iets hapert. Tot je wordt gevonden;
de hulpverleners zwijgen naar elkaar.
Sta op, uit bed! Met vleugels hoog geheven,
zo zou je willen zweven als je kon,
gewichtloos en in louter zonlicht leven.
Het fijne stof waaruit we zijn geweven
keert terug tot stof waarmee het ooit begon.
Ik hou me stil. Misschien heb ik nog even.