Weer is het stil. Minuten lijken uren.
Hier staan we, in de klauwen van de tijd,
vergeefs en breekbaar. De vergetelheid
duurt langer dan herinneren kan duren.
Als ooit, na (ach, wie weet het?) hoeveel jaren
een derde wereldoorlog wordt herdacht,
valt er een lange stilte: het blijft nacht,
geen mens meer om de woorden te bewaren.
Nu vragen wij ons af: is het de schuld
van boze mannen die met wapens dreigen,
of ook van ons, die van onszelf vervuld
van al het onrecht hebben weggekeken,
die spreken waar we hadden moeten zwijgen
en zwijgen waar we hadden moeten spreken?