Daar staan ze: rimpels uit een ver verleden,
blik op oneindig, denkend aan de tijd
dat zij - de dood voor ogen - langs het krijt
van deze kustlijn uit hun boten gleden.
De smaak van bloed en vuur raakt niemand kwijt,
de razernij, vergeefse smeekgebeden,
de makkers dood, verdwenen, moegestreden,
zij zien ze nog. Nee, geen verleden tijd.
Nog even en het is een eeuw geleden
dat wij door deze mannen zijn bevrijd.
Dan rimpelt alles weg, en van hun strijd
weet niemand meer een oorzaak of een reden.
Als oude mannen in hun kwetsbaarheid,
zo wankel en zo broos is onze vrede.