Soms moet je doorgaan, klimmen naar de top
om van een afstand naar het dal te kijken,
waardoor de grote vragen kleiner lijken
of te doorgronden zijn. God in een notendop?
Je bent het zelf, die altijd kleiner blijft,
je denkt, beschouwt, neemt waar vanaf de zijkant.
En er bestaat geen zee, als niet een eiland
zijn vast bestaan in trage golven schrijft.
En stijgt het water eenmaal tot je lippen,
zwem je stroomopwaarts, tot je bent bevrijd
van het idee dat iets je kan ontglippen,
een glimp van waarheid, houvast, zekerheid.
Met in de verte beelden, lijnen, stippen,
contouren van een opgeheven tijd.