Ik kreeg wel eens een prent voor te hard rijden,
hetgeen ik -als ik haast had- wel eens deed.
Dan dacht ik: ach, dat geld wordt goed besteed,
bijvoorbeeld door de misdaad te bestrijden.
Maar nu werd er champagne van besteld,
goed feest gevierd en mooie wijn gedronken,
hotels geboekt en nog eens bijgeschonken.
Ik vond het toch wel zonde van mijn geld.
Bedenk eens wat je voor zo’n feestje neertelt!
Het korps beleefde schijnbaar gouden tijden,
ze hadden zelfs een potje met wat smeergeld,
dat heet een lening, voor de ingewijden.
En wat ik heb betaald was blijkbaar leergeld,
dus zal ik nooit, nee nooit te hard meer rijden.