Wie aan sociale media niet meedoet,
zo maakte een professor mij bekend,
die raakt in een sociaal isolement.
Een vreemde kwestie, denk ik dan vol weemoed.
Terwijl een hele meute om mij heen
afwezig op een schermpje zit te tikken,
zie ik de buizerds, hoor ik leeuweriken
en proef het zonlicht. Ik ben niet alleen.
Hier ben ik, vlees en bloed. En goed bereikbaar,
u kunt mij gratis in de ogen kijken.
Of ziet u mij niet staan omdat u blijkbaar
te druk bent en voor niemand te bereiken?
Zo wordt het middel erger dan de kwaal.
De vraag is: wie van ons is hier sociaal?