Het is weer: jantje huilt en jantje lacht,
de winnaars worden bijna doodgeknuffeld,
verliezers zijn voor even uitgesnuffeld
en ruiken minder gretig aan de macht.
Ook ik doe mee, ik tel mijn zegeningen,
want mijn bescheiden stem is meegeteld.
En toch: ik huiver in dit spanningsveld
van dienaars en van machtswellustelingen.
Hoe vaak heb ik de ogen niet gezien
van leiders, die van overwinning blonken,
zichzelf vereerden, onbewust misschien,
maar toch een beetje ego-vreugdedronken,
zoals een wolf zich hult in schapenvacht?
En ik ben jantje huilt en jantje lacht.