Ik heb het kind gezien dat in zijn dromen
de last van grote mensen met zich droeg
en dat de weg naar wonderland niet vroeg,
omdat het wist dat het daar nooit zou komen.
Ik heb het kind gezien dat in zijn ogen
het licht van oudemannenwijsheid had,
alsof het in de poorten van de stad
berustend toezag hoe het was bedrogen.
Ik zag de moeder met het hoofd gebogen,
gevangen in een ijzeren gordijn,
een kooi van onbegrip en onvermogen.
Ik hoorde hoe er afscheid werd genomen,
gezongen hoe het eenmaal thuis zou zijn,
zoiets als: laat de kinderen tot mij komen.