De veteraan: hij houdt zijn rechterhand
gerimpeld langs de broze slaap geheven,
een laatste groet van hen die overbleven
aan wie er stierven voor het vaderland.
Zijn linkerhand steunt op een stok. Een staf
in grazig weiland: evenwicht voor even,
want eenmaal moet een man zich overgeven,
ook wie zichzelf nog nooit gewonnen gaf.
En ik, die nooit zal zien wat hij ooit zag,
ik zal hem volgen, eenmaal, vroeger, later.
Voorlopig sta ik zwijgend langs de kant
en stel mij voor hoe wij daar op een dag
tezamen zitten aan het stille water
en uitzien op dat rimpelloze land.