Er hangt een mezenkruik aan onze schuur,
daar broedt een mezenpaar, normaal gesproken.
Maar nu was er een vreemde in gedoken,
een dikke spreeuw. Een speling der natuur.
Daar zat hij klem, hij keek mij angstig aan,
leek in paniek te vechten voor zijn leven,
en om het dier zijn vrijheid terug te geven
heb ik de kruik aan stukken moeten slaan.
Het leek mij wel een mooie metafoor
in deze wrange en benarde tijd.
Ik ging er in gedachten mee vandoor:
is er verlossing uit de eenzaamheid?
Toen riep mijn vrouw: ‘Word wakker, kom ‘es vlug!
Kijk daar, kijk daar, de zwaluwen zijn terug!’