Ik had in de theaters kunnen staan
als niet het virus op was komen dagen.
Nu word ik met een mild soort onbehagen
gedwongen muzikaal online te gaan.
De virtuele wereld! Surrogaat
voor echte warme mensen in de zalen.
Geen lied, geen dans, geen spiegel vol verhalen
waarin hun eigen ziel te lezen staat.
Cultuur is niet een zaak van de elite,
maar onze levensbron in de woestijn:
verwondering, verbeelding, toekomstdromen.
Eén ding staat vast: ik was niet te genieten
wanneer er geen verbeeldingskracht zou zijn.
Dan was ik van ellende omgekomen.