Stel dat je in de herfst bent van je leven,
opeens barst alles open: lentegroen
drinkt gulzig licht. Dan denk je terug aan toen
met bonzend hart: waar is je jeugd gebleven?
De R van reinheid, rust en regelmaat,
maar ook van ruimte, rotzooi en van rommel,
braakliggend veld, een perelaar, een schommel,
een boomhut bouwen, hinkelen op straat.
Totdat je moeder riep dat je moest eten,
waar je toch was? Je was de tijd vergeten,
en die vergat ook jou. Een déja vu:
zo moet het zijn, geen grootse visoenen,
maar opgaan in de gang van de seizoenen
en leven in een altijddurend nu.