Ik huilde, zoals iedere beginner,
toen ik vanuit het niets ter wereld kwam,
het niet-bestaan waarvan ik afscheid nam:
een eeuwigheid die ik mij niet herinner.
Dit leven kreeg ik lief: een godsgeschenk,
een lichtheid die een mens niet los wil laten.
De kosmos zit al vol met zwarte gaten,
een zwaarte waar ik liever niet aan denk.
En als ik ga: heb ik iets terug te geven?
Wat ben ik, een terloopse tussenzin,
een enkel woord ten dode opgeschreven?
Vertaal mij dan terug naar het begin:
nog eenmaal in een wereld zonder einde
geboren worden in de eeuwig zijnde.