12-04-2019
Het valt mij zwaar in praatjesmakersland
rond Bommelstein. Er wordt wat aangerommeld,
het taalgebruik verfomfaait en verfrommelt.
‘t Is kwel en kommer voor een heer van stand,
een brute aanslag op mijn taalgevoel.
De toon verschampert, steeds onaangenamer
tot in het denkraam van de tweede kamer.
Wee mij! Als men begrijpt wat ik bedoel.
Hier ligt, zoals mijn goede vader zei,
een mooie taak. Tom Poes, verzin een list
en maak een einde aan de barbarij
van kwezelpraat en ruw geredetwist.
Kom, doe iets, jonge vriend! Besef toch wel
dat dit teveel is voor mijn teer gestel!
30-03-2019
Ooit had een dag wel vierentwintig uur,
een maand had overzichtelijke weken,
met elke zondag stichtelijke preken
en tegeltjes met spreuken aan de muur.
Nu worden wij, bedoeld of onbedoeld,
bedolven door een stroom van informatie.
Geen tijd meer voor gebed of contemplatie,
het lijkt alsof we zijn gehersenspoeld.
Ik zeg niet dat het vroeger beter was
en dat je toen geen nieuwsberichten las,
misschien was onze wereld wel te klein.
Maar af en toe zoek ik de stilte op,
een kuur voor het ontgiften van mijn brein:
dan komt er weer wat ruimte in mijn kop.
22-03-2019
Verkiezingen! De stemmen zijn geteld,
het politieke landschap is verschoven.
Een kleine club kwam uit het niets naar boven
en Nederland heeft weer een nieuwe held.
Bravo! Hoera! Zijn naam wordt gescandeerd.
Wat is hij trots op deze overwinning!
Voor mij een goed moment voor wat bezinning,
want zie wat de geschiedenis ons leert.
Wanneer het ontevreden volk zich uit
en zich laat leiden door een ijdeltuit,
dan kan ik u de afloop wel vertellen.
Geef hem de macht, en ik zal u voorspellen:
vóór u het weet dresseert hij heel de kudde
en ‘t ontevreden volk kan het weer schudden.
15-03-2019
De politiek is niet mijn vakgebied,
toch staat er levensgroot in mijn agenda:
‘Wees wijs en houdt u ver van referenda.’
Het zijn momentopnames, meer ook niet.
De Brexit! Ja, daar zit men lelijk mee.
Omdat men voor bezinning weinig tijd nam,
fungeert zo’n referendum als een splijtzwam
en deelt het volk genadeloos in twee.
Het schip drijft stuurloos op de woeste baren,
dreigt weg te zinken in de wereldzee
die men in het verleden heeft bevaren
en iedereen aan boord roept ach en wee.
Er klinkt nog zacht: ‘Brittania rule the waves’.
O nostalgie! Vergeefs, vergeefs, vergeefs.
08-03-2019
Ik was van jongsaf aan al gefrustreerd,
ik ben me als een hufter gaan gedragen.
Maar deze week begon het mij te dagen:
het kan ook anders. Ja, ik ben bekeerd!
De mensen irriteerden mij doorlopend,
ik was een hork, een onbeschofte vent,
een lompe pummel. Tot op dit moment,
nu Sire mij de ogen heeft geopend.
Ik scheld niet meer, ben minder agressief,
dat alles door dat mooie ‘Doe’s lief!’
Kom, sluit je aan! Je kunt jezelf ontstijgen!
Wat zeg je daar nou! Vind je mij naïef?
Doe niet zo cynisch en zo negatief!
Je kunt wat mij betreft de rambam krijgen!
01-03-2019
De jeugd heb nogal last met dingen plannen,
vandaag de dag nog erger as voorheen.
Je eige taal studeren doet geeneen.
Vandaar dat ze geen Nederlands meer kennen.
Ze gaan gewoon maar hunnie eige gang,
en hoe je dingen eigenlijk mot zeggen,
laat niemand zich wat aan gelegen leggen
en regels benne heel niet van belang.
Confucius heeft ooit eens uitgelegd:
‘Als men niet zeggen kan wat men bedoelt
en men bedoelt niet wat men heeft gezegd,
wordt waarheid en beschaving weggespoeld.’
Ja, tot uw dienst! Ik ben u graag tot zegen.
Ik heb het weer eens haarfijn uitgelegen.
22-02-2019
Recentelijk is grondig onderzocht
waarom wij vaak gestresst zijn of chagrijnig.
Het antwoord is: we lummelen te weinig.
Geen tijd voor. Of gedacht dat het niet mocht.
Ik had de proef al op de som genomen:
vaak staar ik zwijgend uit het vensterraam
en dan besef ik weer hoe aangenaam
het voelt om zo een beetje weg te dromen.
Dan dwaalt mijn geest door onbekend gebied
vol lichtheid, en ik ben voor even niet
verstrikt in plicht of ander ongerief,
zie alles in een breder perspectief.
Mijn lijf ontspant, mijn harde blik verzacht:
ik ben niet zo onmisbaar als ik dacht.
15-02-2019
Wie aan sociale media niet meedoet,
zo maakte een professor mij bekend,
die raakt in een sociaal isolement.
Een vreemde kwestie, denk ik dan vol weemoed.
Terwijl een hele meute om mij heen
afwezig op een schermpje zit te tikken,
zie ik de buizerds, hoor ik leeuweriken
en proef het zonlicht. Ik ben niet alleen.
Hier ben ik, vlees en bloed. En goed bereikbaar,
u kunt mij gratis in de ogen kijken.
Of ziet u mij niet staan omdat u blijkbaar
te druk bent en voor niemand te bereiken?
Zo wordt het middel erger dan de kwaal.
De vraag is: wie van ons is hier sociaal?
08-02-2019
De klassen blijven leeg. Een hoop scholieren
voert actie met betogingen op straat.
Zij spijbelen massaal voor het klimaat,
want eens moet het verstand toch zegevieren.
Voor sommigen een bron van ergernis:
‘Blijf toch op school, studeer! Brutale vlerken!
De jeugd zou aan zijn toekomst moeten werken!’
Maar: stel dat er niet eens een toekomst is?
Hun spijbelen is meer dan een symbool.
Kom, hoge heren, aan het pluche gekluisterd,
wat mij betreft gaat niemand meer naar school
totdat er naar hun eisen wordt geluisterd.
U bent straks aan het eind van uw Latijn,
terwijl de kinderen zélf de toekomst zijn.
01-02-2019
Er was weer reuring op de boerderij,
het echtpaar had wat huwelijksproblemen:
de stal was vol. Welk vee erbij te nemen,
of weg te doen? Een hoop gebakkelei.
Na dagenlang gesteggel werd besloten
om minder kalfjes naar de slacht te doen.
Wel zo humaan, een kwestie van fatsoen
voor ‘t jongvee dat hier wortel had geschoten.
Dan moesten wel wat buitenlandse biggen
voorlopig in de modder blijven liggen,
de import werd voor even stopgezet.
Je kunt niet eeuwig blijven kissebissen,
je ruilt wat uit en sluit wat compromissen.
Zo is er weer een huwelijk gered.