Elly en Rikkert

De spreeuw.

Er hangt een mezenkruik aan onze schuur,
daar broedt een mezenpaar, normaal gesproken.
Maar nu was er een vreemde in gedoken,
een dikke spreeuw. Een speling der natuur.

Daar zat hij klem, hij keek mij angstig aan,
leek in paniek te vechten voor zijn leven,
en om het dier zijn vrijheid terug te geven
heb ik de kruik aan stukken moeten slaan.

Het leek mij wel een mooie metafoor
in deze wrange en benarde tijd.
Ik ging er in gedachten mee vandoor:

is er verlossing uit de eenzaamheid?
Toen riep mijn vrouw: ‘Word wakker, kom ‘es vlug!
Kijk daar, kijk daar, de zwaluwen zijn terug!’

Een pasklaar antwoord.

Vandaag kreeg ik een aardig mailbericht,
een pasklaar antwoord. Ja, een openbaring!
De schrijver gaf een heldere verklaring
waarom de hele wereld wordt ontwricht.

Het is geen wrede speling van het lot
waardoor er zo veel mensen overlijden,
welnee! Dit moet het einde zijn der tijden,
een tuchtiging! Het is een straf van God.

Die wijsheid wil ik gaarne met u delen
voordat wij Pasen vieren met elkaar.
Het lijkt mij leuk om zo voor God te spelen,

een griepje hier, een pandemietje daar,
voor alles wat het daglicht niet kan velen.
Verdiende loon! Vergeet het Paasfeest maar!

Zijden draadjes (intensive care).

Je weet niet van tevoren hoe iets breekt,
waardoor de dunne lijn wordt doorgesneden,
het zijden draadje knapt. Toevalligheden?
Of kun je weten wat erachter steekt?

De scheidslijn is maar dun: het scheelt een haar,
een ademtocht, een hartinfarct, seconden
waarin iets hapert. Tot je wordt gevonden;
de hulpverleners zwijgen naar elkaar.

Sta op, uit bed! Met vleugels hoog geheven,
zo zou je willen zweven als je kon,
gewichtloos en in louter zonlicht leven.

Het fijne stof waaruit we zijn geweven
keert terug tot stof waarmee het ooit begon.
Ik hou me stil. Misschien heb ik nog even.

Hoop (is verzet).

(Geschreven i.v.m. wereldpoëziedag voor radio 5.)

Is hoop alleen voor wie niet durft te hopen,
wie doodvermoeid is van de levensdans,
wie -tegen beter weten in- een kleine kans
wil vinden om het noodlot te ontlopen?

Hoop is verzet! En woede. Om de oerknal,
om onheil, onmin, onrechtvaardigheid,
om onzin, onmacht, om absurditeit,
de dwaze capriolen van het toeval.

Hoop is veel meer dan schamel schemerlicht,
zij tilt ons over grenzen naar een tijd
van helderheid, van heilzaam evenwicht,

de overwinning op de grimmigheid,
op tandenknarsen, dood en onbalans.
De hartslag van een eindeloze dans.

Hamsteren?

In deze coronatijd, ‘s avonds een aantal dichters in “Langs de lijn en omstreken’ op NPO radio 1. Waaronder Rikkert.

De oude dame naast mij bij de kassa,
haar winkelwagen meer dan overvol,
verkoos haar eigen kleine heldenrol
en riep naar heel de winkelende massa:

‘Welnee, ik trek mij nergens wat van aan,
van al die regels die ze maar bepalen!
Wanneer het lieve Heertje mij komt halen
is het mijn tijd. Ik laat het maar begaan.’

Waarop ik zei: ‘Mevrouw, mag ik wat vragen?
Wanneer u straks opeens bent heengegaan,
mag ik misschien die volle winkelwagen?
Daar heeft u dan toch niet zo veel meer aan.

Het winkelpersoneel lag in een deuk.
De dame zelf? Die vond het minder leuk.

Geen sonnetten meer voor NPO radio 1.

Vanaf vandaag, 26 juli 2019, wordt de opzet van het programma ‘Dit is dag’ veranderd.
Dit betekent dat er geen plaats meer is voor een wekelijks gedicht van mijn hand.
Voor de liefhebbers: helaas. Wellicht komt er af en toe een sonnet bovendrijven dat ik dan alsnog kan plaatsen.
Voor de laatste uitzending was ik live in de studio en werd verrast door de komst van dichter des vaderlands Tsead Bruinja, die mij op een mooi gedicht trakteerde.
Dank u allen zeer, voor alles is een tijd.

Van een afstand

Soms moet je doorgaan, klimmen naar de top
om van een afstand naar het dal te kijken,
waardoor de grote vragen kleiner lijken
of te doorgronden zijn. God in een notendop?

Je bent het zelf, die altijd kleiner blijft,
je denkt, beschouwt, neemt waar vanaf de zijkant.
En er bestaat geen zee, als niet een eiland
zijn vast bestaan in trage golven schrijft.

En stijgt het water eenmaal tot je lippen,
zwem je stroomopwaarts, tot je bent bevrijd
van het idee dat iets je kan ontglippen,

een glimp van waarheid, houvast, zekerheid.
Met in de verte beelden, lijnen, stippen,
contouren van een opgeheven tijd.

Huize Weltevree

Weet u het nog, van Huize Weltevree?
We waren arm, maar hadden niks te klagen.
Als kind moest je geen dure dingen vragen,
nee, wat je had, daar deed je het maar mee.

En gaandeweg kwam daar de ommekeer,
naar meer en meer. Zo bouwde men Almere,
en Almaarmeer en almaar meer presteren,
heel Holland woont in Almaarmeerdermeer.

De jaren vijftig-eenvoud ligt aan scherven,
‘t Is nooit genoeg, dit spel, dit waanidee,
de drang om geld en aanzien te verwerven.

Ik speel als een der weinigen niet mee.
Dus als ik ooit van armoe kom te sterven,
begraaf mij dan bij Huize Weltevree.

Denkend aan Holland

Denkend aan Holland zie ik roedels wolven
traag door het Veluws landschap gaan,
de zware buffels langs de bosrand staan
en zalmen springen opwaarts in de golven

van Maas en Waal, die langzame rivieren
waar bever, koekoek, hop en wilde kat
zich koesteren, in de schaduw van de stad,
het pad getooid met slingers anjelieren.

Kom, laat Gods water op Gods akker stromen,
laat vogels nesten bouwen in de bomen,
zo groeit dit paradijselijke park

waar alles wat voorbijging terug zal komen.
Ach wat, ik zit een beetje weg te dromen,
te mijmeren, als Noach in zijn ark.